Əcinnə

Onu ilk dəfə 2 ay qabaq görmüşdüm. İdman normativləri vermək üçün stadionda toplaşmışdıq. Turnik, pres və qaçışdan imtahan verəcəkdik. İlk olaraq turnikə qalxdıq. Dilxorçuluq idi. 9 dəfə çəkinməliydim, ancaq səkkizincini güc-bəla ilə çatdıra bilmişdim. Əslində çəkinə bilməmək heç vecimə deyildi, (dağ ab-havası -mənə heç kim heç nə edə bilməz fikri qalmışdı beynimdə) amma ətrafdakıların dilxorçuluğu mənə də sirayət etmişdi. Bir gözümü otluğun üstünə qoyduğum kitel və sanitar çantama dikib bardyorlarda oturub siqaret çəkirdim. Hamı bir-birindən nəticəni soruşurdu. Sevinən də var idi, sevinənlərə həsəd aparan da, imtahan bitəndən sonra yenidən normativ verəcəyini və keçəcəyini deyən kəsilənlər də. Zabitlər hərəsi iki-iki, üç-üç bir tərəfə dağılışmışdılar. Mən də maxe tayfasına qarışmamaq üçün kənara çəkilmişdim. Onsuz da ağızlarının danışığını bilmirlər, mənim yanımda ola-ola söyüş söyməkləri gələcəkdə onları daha da qudurdacaqdı. Bu işin sonu əmr verəsi olsam, qoz qoymamağa qədər gedib çıxa bilərdi. Buralarda belədir. Həyasız maxelər pərdəni cırmağa çalışdıqca sən üzünü bozartmalısan, - qısaca zabit olduğunu hiss etdirməlisən ki, xəttə heç yaxınlaşa da bilməsinlər.

Yan tərəfimdə otluqda oturan MAXE-dən başqa bir maxe nəticəni soruşanda imtahandan keçdiyini dedi. Onsuz da həmişə qışqıra-qışqıra danışırlar, həm də yaxın məsafə danışmaqları hər şeyi açıq-aydın eşitməyimə imkan yaradırdı. Aralarındakı dialoqdan gündə 3 dəfə yeməyi hərbi hissədə yediyini, siqaret çəkmədiyini, içmədiyini, demək olar ki, heç bir şey üçün pul xərcləmədiyini başa düşdüm.  Ayaqüstə dayanan bunu ikrah hissiylə deyirdi və oturanın “hər dəfə yeməyi hərbi hissədə yediyimə görə bütün normativləri verə bilirəm. Sizin kimi pul xərcləmək mənlik deyil” dediyinə görə mən də bu əcinnəyə nifrət etmişdim. Xəsis adamları görməyə gözüm yoxdur. Maxelər onsuz da xəsis olur. Hələ beləsini bir qaşıq suda boğa bilərəm. Sözləri eşidəndən sonra baxmışdım onun üzünə. Görüm, xəsisliyi üzünə vurubmu deyə. Vurmuşdu. Uzun boylu və həddən artıq arıq biridir. Heç vaxt daramadığı qısa saçları, çuxura düşmüş xırda gözləri, göz çuxurunun ətrafında çoxdan yaranmış qırışları, xırda ləkələri olan bozarmış sifətində almacıq sümükləri açıq—aşkar görünür və bu, onu daha da əcaib edir. Əllərinin damarları çıxmışdı. Hərbi forması da qaynar Günəşin, tozun, yağışın təsirindən çoxdan bozarmışdı. Nifrətlə uzaqlaşmışdım ordan. Ondakı özündən əminlik, həm də dünyadan bixəbər olması əsəblərimə toxunmuşdu.

Keçən dəfə poliqonda gördüm onu. “Əcinnə gəlir” – deyib sürücümə onu göstərdim. Nə dediyimi tam başa düşməmişdi, amma əcinnəni görüb: “hə, o” – mızıldandı. Bizə çathaçatda yandan çıxan bir maxe onun başına sanballı bir qapaz vurdu, başqaları da bu əyləncəyə bərkdən güldülər. “Niyə vururlar? – soruşdum. Sürücü: “həmişə belə edirlər, həkim. Özü də həmişə bax, həminki maxe döyür onu. Guya zarafatla vurur, amma mənə elə vursa,onu minərəm. O da bədbəxt adamdır da. Bir adamın ki maaşını anası ala...”

-         -  Alsın da...

-         -   Elə almır e. Maaş gələnə bir-iki gün qalmış gəlib əlindən alır, aparır maaşı çəkir, sonra da hərbi hissədə maaş kartını yoxlayırlar deyə gətirib boş kartı qaytarır. Bir dəfə NBM-də növbətçi

durmuşdu. Maaş gələn ərəfəydi deyə anası Ordubaddan durub gəlmişdi bura. Gözümüzün qabağında e, həkim, kartı alıb apardı söyə-söyə.

-         - Niyə də? Ev zad tikdirir buna? – soruşdum. Çünki buralarda ev ən birinci qayğıdır. Bütün

maxelər pulu evdə anasına, ya da arvadına verir ki, yığıb ev tiksinlər.

-        -  Yox e. Atası rəhmətə gedib, özü də evin tək uşağıdır. Bir bacısı var, o da ərdədir. Ev

söhbəti deyil. Anası pulu nəsə edir. Bu, özünə nəsə bir şey alanda anası çox bərk döyür bunu. Bir dəfə tibb məntəqəsində xəstə yatırdı. Anası da yenə maaşqabağı olduğuna görə kart dalınca gəlmişdi. Mən də ordaydım. Eşitdi ki, anası gəlib düşdü əl-ayağa. Elvin həkimə yalvarırdı ki, sumkasındakı 3 dənə fətiri (lavaşı) yeməyə icazə versin. Qorxurdu ki, anası fətir aldığına görə döyəcək onu. Amma nə fərqi e, anası döyməyəndə də hər gün bu maxelər döyür onu. Kazarmanın arxasında, poliqonda, düzülüşlərdə.

Biz maşında danışırdıq, yan tərəfdə isə şənlik davam edirdi, almışdılar onu ortaya, gedə də bilmirdi. Çünki yemək vaxtı idi. Və onun da yeməyi bir-birinə oxşayan maxelərdən birinin əlindəki torbada idi. Onun yemək sırası hələ gəlməmişdi, deyəsən. Onlar yeyirdi və yemək vaxtı ən böyük əyləncəyə çevirmişdilər onu.

 10-15 dəqiqə keçmiş olardı. Əlində  bayaqkı torba maşının arxasına keçdiyini gördüm. Maşından düşüb yavaş-yavaş arxaya getdim. Başını aşağı salıb yarım çörəyi quru-quru yeməklə məşğul idi. “Gəl, maşında ye” – deyə təklif etdim. Diksinən kimi oldu, çiynimdəki iki ulduzu görüb qorxmuşdu, ürkək-ürkək baxdı, üzümdəki təbəssümü görüb bir az ürəkləndi, o da gülümsəməyə cəhd etdi. Gülümsəyəndə daha da əcinnəyə oxşadı. Sifətinin dartılan dərisi onun arıqlığını daha da aşkara çıxardı, almacıq və çənə sümükləri daha da qabarıqlaşdı, göz çuxurunun ətrafındakı qırışların sayı da artmışdı. Qorxa-qorxa “yox” dedi. Nə qədər israr etsəm də, əcinnə razılaşmadı. Deyəsən, onun üçün ən böyük yaxşılığımın onu danlamadığım olduğunu düşündü və daha da çoxa razı olmağa gücü çatmadı.

Maşına qayıdandan sonra onun, bu qoca əcinnənin daha 22 yaşının olduğunu öyrəndim